bladeren
tasten de aarde
treuren boven
het water
waar de wilg
groeit naar
groen, de tranen
voorbij
spiegelend creëert
hij
een werkelijkheid
stevig geaard,
wortels
reiken tot
diep onder
de grond
toch hangen
zijn takken,
lijkt hij te
treuren
omdat hij
natuurgetrouw
niet
anders weet en
kan
en wij het
zo nodig
een naam moeten geven
Geen opmerkingen:
Een reactie posten