Dit verhaal al eerder geschreven. In het kader van de week tegen het pesten heb ik het gevoel dat ik het nu kan en wil delen....
Gepest
Ik heb mijn jeugd veel te veel laten beletten door mijn pestverleden. De
lagere school en de middelbare school is hierdoor geen pretje voor mij geweest.
Ik zou willen dat ik terug kon verlangen naar mijn jeugd. Maar in grote lijnen
wil ik het liefste vergeten maar het komt steeds terug, ook nu weer in deze
tijd. Het coronatijdperk waarmee we waarschijnlijk de geschiedenisboekjes gaan
halen geeft veel herkenningen vanuit mijn verleden waarin ik als virus werd
behandeld. Er werd constant tegen me gezegd dat ik stonk en als ik een persoon,
vooral klasgenoten, per ongeluk aanraakte werd dit aan een ander doorgegeven met
de woorden: nu ben jij besmet met Joyce, die stinkerd. Ach en laat ik nu een van
die weinigen zijn die de fysieke beperkingen van het afstand nemen van elkaar in
deze tijd geen of weinig moeite heb. Zo blijft het besmettingsgevaar geweken en
ik voel me nu meer veilig dan voorheen. Gek hoe zoiets door kan werken in je
doen en laten. Ik heb nooit iemand makkelijk toe kunnen laten wat fysieke
nabijheid betreft maar dat maakt me niet tot een koud persoon die geen liefde en
aandacht nodig heeft. Tot na mijn eindexamens op de Mavo werd ik heel veel
gepest. En na mijn middelbare schoolperiode ben ik ziek geworden. Ik kon de
vrijheid die ik had niet aan. Ik was of ben te prikkelgevoelig en dat in
combinatie met leren en werken in de zorg en het op eigen benen staan door op
kamers te gaan wonen in Amsterdam heeft mij de nek omgedraaid.
Natuurlijk is
niet alles in mijn leven en mijn jeugd kommer en kwel geweest en heb ik hele
fijne tastbare herinneringen aan een plek waar ik tot nu toe heel graag kom. Op
de Huygendijk in Heerhugowaard, daar woonde vroeger mijn Opa en Oma in een
huisje aan de dijk. Dat was voor mij de plek waar logeren altijd een feestje
was. Een plek waar ik onbekommerd kon spelen met mijn pop Isabella. In het hoge
gras plekjes creëerde wat mijn woning was. Mijn Opa die altijd zo liefdevol was
en mijn oma die soms ook streng kon zijn maar wat was die tijd mij zo dierbaar
ik alles voor over willen hebben om die terug te laten komen. De plek waar ik
mijzelf kon zijn. En juist nu in deze coronatijd is daar de plek waar ik mijn
troost kan vinden. Mijmerend met mijn gedachten aan het Noord Hollands kanaal.
Op de plek waar ik alles kon vergeten en mijzelf kon zijn. Zonder oordelen van
wat een ander over mij vindt. Nu de tijd daar is dat we ons meer naar binnen
kunnen reflecteren omdat we niet gestoord worden door de alledaagse afleidingen
die het volwassen zijn met zich meebrengt. Zo zat ik vandaag te mijmeren over
een gedicht met onderwerp: je jeugd. Ik heb het geprobeerd maar dat lukt niet.
Ik wil zo graag onbekommerd lijken maar dat ben ik niet. Daar wel en ben ik
opgehouden met het van mezelf moeten of wensen om inspiratie te krijgen waar ik
door mijn medicijnverhoging mezelf compleet geblokt voel. En nu zomaar opeens
dit verhaal. Mijn verhaal, dat ik eigenlijk nooit deel. Wellicht moet ik ook
door een barrière heen zodat dit virus geen vat op mij kan krijgen. Het is tijd
om af te sluiten en de vrede te vinden met mijn innerlijk kind. De onzekerheid
een plekje te geven want het is zoals het is. Mijn dromen van vroeger om in de
zorg te gaan werken zonder dit goed voor mijzelf te doen. Daar wordt het nu maar
eens tijd voor. En die tijd heb ik nu en benut die ook door veel in de natuur
aanwezig te zijn. En daar op mijn plekje aan het Noord Hollands kanaal.
Heerhugowaard 18 april 2020
