Verandering

‘Verandering’   25 woorden

 

Moed

Begin

Loslaten

Transformeren

Heden

Vandaag

Aanpakken

Doorzetten

Aanvaarden

Morgen

Nu

Herinneren

Vertrouwen

Diepte

Lichter

Licht

Zon

Schrijven

Gedicht

Woorden

Zin

Zijn

Verandering

Stil

Open

Bewust

 

Heerhugowaard 16 november 2021

© Joyce Schipper

 

Tijd

 tijd

herhaalt

verhaal

tot het zijn

weg erkent

en oplost in

vergetelheid

tijd doet

er niet toe

als de wonden

vers zijn

opengereten

door verleden

waar tijd

geen antwoord

op weet

Gepest

Dit verhaal al eerder geschreven. In het kader van de week tegen het pesten heb ik het gevoel dat ik het nu kan en wil delen....

Gepest Ik heb mijn jeugd veel te veel laten beletten door mijn pestverleden. De lagere school en de middelbare school is hierdoor geen pretje voor mij geweest. Ik zou willen dat ik terug kon verlangen naar mijn jeugd. Maar in grote lijnen wil ik het liefste vergeten maar het komt steeds terug, ook nu weer in deze tijd. Het coronatijdperk waarmee we waarschijnlijk de geschiedenisboekjes gaan halen geeft veel herkenningen vanuit mijn verleden waarin ik als virus werd behandeld. Er werd constant tegen me gezegd dat ik stonk en als ik een persoon, vooral klasgenoten, per ongeluk aanraakte werd dit aan een ander doorgegeven met de woorden: nu ben jij besmet met Joyce, die stinkerd. Ach en laat ik nu een van die weinigen zijn die de fysieke beperkingen van het afstand nemen van elkaar in deze tijd geen of weinig moeite heb. Zo blijft het besmettingsgevaar geweken en ik voel me nu meer veilig dan voorheen. Gek hoe zoiets door kan werken in je doen en laten. Ik heb nooit iemand makkelijk toe kunnen laten wat fysieke nabijheid betreft maar dat maakt me niet tot een koud persoon die geen liefde en aandacht nodig heeft. Tot na mijn eindexamens op de Mavo werd ik heel veel gepest. En na mijn middelbare schoolperiode ben ik ziek geworden. Ik kon de vrijheid die ik had niet aan. Ik was of ben te prikkelgevoelig en dat in combinatie met leren en werken in de zorg en het op eigen benen staan door op kamers te gaan wonen in Amsterdam heeft mij de nek omgedraaid. Natuurlijk is niet alles in mijn leven en mijn jeugd kommer en kwel geweest en heb ik hele fijne tastbare herinneringen aan een plek waar ik tot nu toe heel graag kom. Op de Huygendijk in Heerhugowaard, daar woonde vroeger mijn Opa en Oma in een huisje aan de dijk. Dat was voor mij de plek waar logeren altijd een feestje was. Een plek waar ik onbekommerd kon spelen met mijn pop Isabella. In het hoge gras plekjes creëerde wat mijn woning was. Mijn Opa die altijd zo liefdevol was en mijn oma die soms ook streng kon zijn maar wat was die tijd mij zo dierbaar ik alles voor over willen hebben om die terug te laten komen. De plek waar ik mijzelf kon zijn. En juist nu in deze coronatijd is daar de plek waar ik mijn troost kan vinden. Mijmerend met mijn gedachten aan het Noord Hollands kanaal. Op de plek waar ik alles kon vergeten en mijzelf kon zijn. Zonder oordelen van wat een ander over mij vindt. Nu de tijd daar is dat we ons meer naar binnen kunnen reflecteren omdat we niet gestoord worden door de alledaagse afleidingen die het volwassen zijn met zich meebrengt. Zo zat ik vandaag te mijmeren over een gedicht met onderwerp: je jeugd. Ik heb het geprobeerd maar dat lukt niet. Ik wil zo graag onbekommerd lijken maar dat ben ik niet. Daar wel en ben ik opgehouden met het van mezelf moeten of wensen om inspiratie te krijgen waar ik door mijn medicijnverhoging mezelf compleet geblokt voel. En nu zomaar opeens dit verhaal. Mijn verhaal, dat ik eigenlijk nooit deel. Wellicht moet ik ook door een barrière heen zodat dit virus geen vat op mij kan krijgen. Het is tijd om af te sluiten en de vrede te vinden met mijn innerlijk kind. De onzekerheid een plekje te geven want het is zoals het is. Mijn dromen van vroeger om in de zorg te gaan werken zonder dit goed voor mijzelf te doen. Daar wordt het nu maar eens tijd voor. En die tijd heb ik nu en benut die ook door veel in de natuur aanwezig te zijn. En daar op mijn plekje aan het Noord Hollands kanaal. 

 Heerhugowaard 18 april 2020 

 © Joyce Schipper

Uit de cirkel

Al dat kijken achterom heeft me niet voorwaarts gebracht, al dat denken wat er mogelijk wel of niet zou kunnen gebeuren heeft me gestagneerd, me tot iemand gemaakt die ik niet graag zie.  Ik wil hier uit te zien geraken, weer in het goede geloven wil niets meer kapot maken geen scherven meer lijmen maar leven met perspectief met beide voeten op de grond. Leven in eenvoud, mezelf weer terug gezond tot het blakende af!

Kleine ode aan mijn lieve schat

 

Ik hou van hoe jij speelt met het licht, de verwondering, je open blik.

Jou gedrentel en soms ook chagrijn maakt dat ik stiekem toch moet

Lachen, je bent soms net als mij denk ik dan.

Maar het liefste ben jij wel als je tevreden ligt te spinnen op schoot of

soms naast me in bed. Vlak voordat de slaap je pakt en je moe maar

tevreden je zachtjes laat strelen over je vale rode vacht.

Een dondersteen en een lieverd, mijn kleine brenger van geluk.

Trouw aan je eigen wijsheid en koppigheid tot ik met de

Snoeptrommel schud en jij weet hoe laat het is vandaag.

Mozes-In-Het-Rieten-Mandje

 'Het verhaal van Mozes in het rieten mandje’

 

hij was gevonden tussen het riet

dobberend in een mandje in Egypte op de Nijl

werd hij aan land gehaald door een dienares

van de daar barende dochter van de farao

zij noemde hem Mozes wat letterlijk betekent:

ik heb hem uit het water gered

en voedde hem op als haar eigen zoon

 

zo werd hij bevrijd van het lot dat alle Joodse  

Israëlitische jongetjes, eendagsbloemen nog,

moesten sterven

 

de Tradescantia Spathacea, heeft zijn naam

te danken omdat de bloem wordt omgeven door

een schutblad in de vorm van een bootje

Zo beschermt dit blad ‘Mozes de bloem’

als in een rieten mandje

 

 

mei 2021

 

 

© Joyce Schipper

Kindje op moeders schoot

nieuw blad geboren

een kindje op moeders schoot

tastbaar tederheid

april 2021 

@ Joyce Schipper

Vergeet-mij-niet

 

 

Ik heb Vergeet-Mij-Nietjes op deze plek

gezaaid

niet omdat ik bang ben dat mijn

gedachten zullen dwalen

maar meer uit een gevoel dat ik een plekje

gecreëerd heb hier op aarde

 

Wanneer ik de blauwe bloemetjes met

het gele hartje niet meer als zodanig herken

als veel voor mij niet meer zo duidelijk is

omdat ik ‘vergeetachtig’ ben

heb dan geduld met mij, vertel over de

bloemen

 

Vergeet mij niet

 

April 2021

 

©Joyce Schipper

Liefde

 

Liefde is meer dan alleen verlangen

Je moet dat los kunnen laten om haar

te kunnen ontvangen

 

In een wereld, die niet altijd begrepen

wordt, houdt liefde je staande, geeft je

recht om te bestaan wie en wat je bent

in alle facetten en staat los van de etiketten

die ons vaak onterecht worden

toegeschreven

 

Liefde is puur en zij houdt niet van

grootspraak

Laat haar toe in je leven en ervaar

kracht die zij je geeft.

In alles

 

Maart 2021

 

© Joyce Schipper

Kapper

 

 

De lockdown vanwege de Covid staat

onvermijdelijk vast met de lokken die

we moesten laten groeien omdat de

kappers hun werk niet mochten doen

 

Nu dit weer tot het verleden behoort

en bijna alle Nederlanders besluiten

om weer naar de kapper te gaan,

ben ook ik dat weer dat van plan

 

Maar ik ga niet meer terug naar kort

en hou het lang, het moet alleen wat

getemd en liefst in laagjes, ben het korte

zat, de lockdown ook maar wat moet

dat moet, even volhouden nog

 

maart 2021

 

© Joyce Schipper

Uitdaging

'Samen' Week van de poëzie 2021

 Met zijn twee en toch alleen

Soms kan je samen eenzaam zijn

Gevangen in gevoelens en

Gedachten die niet uit te leggen

Zijn omdat je ze soms zelf niet

Begrijp

Contact is dan het sleutelwoord

Het er even laten zijn zoals het is

Maakt het eenzaam samen

Zijn toch niet alleen

 

© Joyce Schipper