Wist ik maar
tijd van
weten,
lengte van
bestaan
Kon ik nog
maar terug
naar daar
waar spelen
en
logeren bij
opa en oma
altijd een
feestje was
In het hoge
gras
boterbloemen
plukken
kransjes
rijgen
spelen met
pop Isabel
Het huis
op de dijk
is dezelfde
niet meer,
er is
aangebouwd,
het stukje
groen is weg
Soms vraag
ik mij af,
ben ik het vergeten
hoe het moet
leven
wat de reden
is van bestaan
dit bestaan,
waar niets
vanzelfsprekend
is
Ik pluk
allang geen bloemen
meer
Isabel is
verworden
tot een
herinnering aan
een pop die
ik liefhad
alsof het
mijn kind was
Kon ik soms
nog maar
even terug
naar daar,
maar ik ben
haar kwijt
