Verwondering.....

Avondschemer fluistert verwondering

betoverd door haar kracht

wie de donkerte van

de nacht nog niet heeft mogen aanschouwen,

zal zwijgen en rustig blijven als vanzelfsprekend,

eens door kilte omarmd zal het niet

afdoen met een ‘er is niets aan de hand’,

hoe graag ook gewild. Mijn God, wat zou ik dankbaar zijn

Kaarsjes verwarmen, brengen lichtpuntjes naar

daar hoe het mag zijn omdat ‘het’ er is. Ze stralen.

Ik schrijf mijn gedachten – verdwaasd – hier en nu,

zweef op mijn wolk waar ik me veilig voel,

dans op de aarde om hier te zijn

Zacht sluit ik mijn schrift, na de avondschemer volgt

de nacht, hoe lang die soms ook duurt,

toch komt zij weer, dè dag, die zoals altijd, als zeer

welkom wordt aanvaard.

En ik? Ik zal zijn als een dansende herinnering

in verwondering, betovert haast, door Liefde

aangeraakt en zal dit nooit vergeten.

© Joyce Snijders-Schipper