Sta rechtop,
fier en trots, je wortels geaard
ook al laat
ik af en toe een takje hangen
en vallen
mijn bladeren in de herfst af,
de basis
blijft
En de wind
die fluistert mij verhalen
maar soms
brult hij zo hard dat mijn takken
daar van
breken en ik even wankel lijk
De kunst is
om met de wind mee te waaien
dat houdt je
scherp en op de been
En mocht je
ooit nog eens in je gedachten
verdwalen wees
dan niet bevreesd
Ik ben hier,
ik sta hier al jaren
Laat mij je bescherming
zijn of nestel je in
het zonnetje
dat door mijn bladeren spiekt
Vlei je neer
op het grastapijt
Heb geen
spijt van wat ooit jouw leven was
Jij deed op
dat moment wat het juiste was
Wat je bent
kwijtgeraakt heb je waarschijnlijk
niet meer
nodig
Wat je nodig
hebt vind je in je hart en hoofd
Kleur de
jaren, kies je seizoen, zomer, herfst
na de winter
komt altijd weer de lente
zodat er
altijd leven blijft
Tot de dag waarop
ik sterf of word omgehakt
Maar weet,
blijf altijd jezelf met beide benen
op de grond
Dit is mijn
bomenwijsheid die ik jou geef
Leef, je
bent prachtig en krachtig dat is hoe
ik jou het liefste
ken
© Joyce
Schipper Rosarium park
Heerhugowaard
29
juni 2020
Geen opmerkingen:
Een reactie posten