Nu zie ik
mijn eerste grijze haren
Tel de
rimpels in mijn gezicht
Besef niets
staat vast, zelfs
de woorden
in dit gedicht
Ik spring de
diepte in,
niet meer
onder moeders vleugel,
maar een
huis met eigen dak
Ik staar
naar een schilderij,
een foto, slechts
een
momentopname
van toen
en voel weer even hoe het was
De jaren
tellen en ik ga vooruit
niet stel op
sprong, voor het eerst
hoor ik de
vogels weer zingen
die teruggekomen
zijn van hun vlucht
Geen opmerkingen:
Een reactie posten