Kerstgedichtje

Met zingen werd de Liefde verzonnen

Met zingen werd de ‘Liefde ’verzonnen,

er was geen houden van, Maar meer een

begeren naar. Tot het niet meer kwam,

het hield op met bestaan, Althans in huidige

staat. De verandering kwam plots,

toen hield het op……..”het begeren”

immers constant voor het zingen de kerk

uit gestuurd te worden gaf hem geen

recht meer van bestaan. Maar negen

maanden later was hij toch blij verrast

een prachtig kindje, dat was het resultaat

de lusten van het Vlees in Liefde ontwaakt.

Toen hield hij niet meer op met zingen

met houden van en voor altijd beminnen,

trouw aan elkaar, gezin gesticht, voor altijd

samen, hij houd van haar zij van hem

Vader, moeder, huisje, boompje, kindje

een zinnenstrelend bestaan.

Een voorbeeld ook Voor velen die

zingend de kerk zijn ingegaan.

Aan IS

Hoe stoer ben jij, 
de terrorist uithangen,
je geloof verkrachten,
haat zaaien bij de beesten af

Idealen?
nou ik heb ze ook
op het extreme af
democratie noemen ze dat

Of noem het vertrouwen
wat jij wilt
geloof in goed, alleen
maar goed, God, of hoe
jij het ook noemen wilt

Spreek alleen uit liefde
niet met kogels
ik draag geen wapens
kijk ik hef mijn
handen in de lucht

Een beetje de
terrorist uithangen
stoer hoor maar niet
heus

Zijn

Ik heb mijn huis niet hoeven verlaten

mijn geliefden niet voor onmogelijke

keuzes gesteld

kinderen hebben hier een toekomst

hoe onzeker die soms ook lijkt

is dat niet wat we willen

‘Toekomst, leven fijn?’

Mijn hart is niet gebroken ook al

zitten er wat barstjes in

mijn land is mij lief ik hoef het niet

 te verlaten, te vluchten voor

geweld, wanhoop en verdriet

zoekend naar veiligheid

een toekomst, leven, fijn!

Mijn woorden kan  ik delen,

ik hoef niet achterom te kijken

wordt er niet om vervolgd

ik vind hierom  geen angst, behalve

dan de angst wat mij niet logisch lijkt

dit alles niet te gunnen aan mijn

medemens gevlucht uit  oorlog

op zoek naar Toekomst, leven,

‘ Zijn!’

Avond

De kou daar buiten gelaten
gordijnen dicht
de kat slaapt
kaarsjes branden
geven licht

Gekleed in huispak
mijn voeten languit
op de bank,  tv voert
zachtjes de boventoon

Er is iets wat niet
tot wachten bedwongen
kan worden op deze
lange winteravond
die lezend tot zwijgen
wordt gebracht

Lief Sterrenkindje

Donderdag 8 oktober is er bij ons in Heerhugowaard een dood kindje gevonden. Onderstaand gedicht is aan het Heerhugowaards Sterrenkindje opgedragen.

Lief Sterrenkindje

   

Je waande je geborgen in mama’s buik

maakte je klaar om het licht te zien,

het leven,  kloppend hart

tien vingers en even veel teentjes

wat voor leven zou je hebben gehad

Jouw handjes losgelaten veel  te vroeg

Ik kan het niet begrijpen

Waarom, waarom

Jou naam gedoopt als Sterrenkindje

daar waar jij nu bent,

een ster aan de hemel

straal maar lieve kleine laat zien

dat jij hier even was

rust nu maar kindje, rust maar zacht

In Memoriam Joost Zwagerman

Herfst kleurt moment

in mijmering

in gedachten gezwegen

jou woorden opgeschreven

was het de stilte

die het deed verstommen

was het ‘t licht dat

jou verblinde

of was de angst te groot

om het te benoemen

wat jij zo mooi

verwoorden kon

Ik leef mijn leven

Als jij zou vragen hoe het

 met me gaat

zal ik antwoorden 'goed'.

Ik wil je immers niet verontrusten.

Heus ik ga wel door,

 ik leef mijn leven en het

gaat soms

best goed, al zeg ik het zelf

Ik hou me redelijk

 staande in

mijn wereld van onzekerheid

Maar als jij zou vragen

 hoe het werkelijk

met me gaat en je zegt dit met

een niet gespeelde interesse zou

ik antwoorden

 'ach ik sleep me er wel doorheen'

want dat is werkelijk

wat ik doe

Ik leef mijn leven

ik leef mijn leven

Dat is wat ik doe.

Het gaat wel, heus….

Onvoltooid Verleden

Onvoltooid verleden

kasten leeg

laatjes opgeruimd

vergeten tijden

herinnering kwijt

Waar was ik

wie ben ik toen

nu eenmaal vergeten

het was er al,

altijd

jij hebt het in 

een hokje gestopt

verborgen wat ik

verloor

het is je vergeven

Windstilte

Ik zal wachten op de wind

die mij los maakt van wat ik

vasthoud

Ik zal dan vliegen zonder

vleugels, galopperen

in de lucht

met de wolken als stille

getuigen

zal ik vluchten naar daar

waar  wind stilte is

Sprokkelen

Met de ziel

onder de arm,

herinneringen

bij elkaar geraapt

Verhaalt verleden

herhaalt

maar zie

ze is er nog

het Sprokkelvrouwtje

Rijgt haar gedachten

sprokkelt tijd

in onvoltooid

verleden