Mijn Kerstkaartje

Open Monumentendag 2017

De boeren moesten accepteren

dat de buitenlui hun gronden  inspecteerden

en boden op hun pacht,

omdat de boer geen erfgenaam had

grootgebracht

De burgers van toen lieten alles maar toe

hoewel er kwade tongen spraken

over de buitenlui, ‘die’ mensen uit de stad

zij namen hun huizen over, stichtte

bedrijfjes ter goeder trouw

De burgers zagen met lede ogen toe,

op zoek naar rust en ruimte, dat viel nog

wat tegen

het is hard werken op het platte land,

behalve het beschermen van het erf en

huiselijk woongenot;  de boeren waren

eerst en zij hadden al een goede naam

uit generaties voor hun opgebouwd

Het is dankzij de boeren, ook in Heerhugowaard

dat  wij hier als burgers,

en ik beschouw mijzelf als buitenlui maar

 toch niet helemaal

Hier hun thuis hebben gevonden tussen al het

groen en polderrijk gebeuren

Mijn opa werkte bij het gemaal, hij baggerde sloten en

het Noord Hollans kanaal

was volkstuinboer in hart en nieren

een harde werker met gouden handjes en daar

is geen woord over gelogen, Hij droeg zijn naam

met trots, ook al gaf hij niet om faam,

in Heerhugowaard had hij zijn thuis gevonden

heeft een gezin gesticht en is nooit meer weggegaan

Het weekend van zaterdag 16 en 17 september 2017 was het landelijke Open Monumentendag met als thema 'Boeren, Burgers en Buitenlui'. Er werden door heel Nederland heen monumenten open gesteld en iets met dit thema gedaan. Ook in Heerhugowaard waar ik namens Schrijvenswaard onderstaand gedichtje mocht voordragen in het oude Polderhuis aan de Huygendijk in Heerhugowaard. Speciaal voor mij aan dit huis is dat mijn Opa en Oma daar hebben gewoond en mijn moeder er een deel van haar leven heeft doorgebracht. Ook ook mijn tante is daar geboren. Helaas door het slechte weer werden de activiteiten naar het gemeentehuis verplaatst waar de dichters hun gedichten over het monument en thema voor konden dragen...

Schuilen

Schuilen

“Waar ben jij nu,

nu de wolken dreigen

en de duisternis valt

Hoe leef je dan,

heb je lief,

met wie kan jij lachen,

ongecompliceerd

Hoe doe jij dat ‘leven’

word je door liefde

gedreven of loop jij

met je hoofd in de mist

Wie zal je zijn als je

niet zo onzeker was,

de angst buiten de

deur had gelaten

en de monsters los

Waarom ben jij  hier

nu je dat vergeten

bent

Heb jij jezelf verstopt

of kom je schuilen?”

Groei (beeldgedicht)

Nu zie ik mijn eerste grijze haren

Tel de rimpels in mijn gezicht

Besef niets staat vast, zelfs

de woorden in dit gedicht

Ik spring de diepte in,

niet meer onder moeders vleugel,

maar een huis met  eigen dak

Ik staar naar een schilderij,

een foto, slechts een

momentopname van toen

en voel weer even  hoe het was

De jaren tellen en ik ga vooruit

niet stel op sprong, voor het eerst

hoor ik de vogels weer zingen

die teruggekomen

zijn van hun vlucht

Groei (2)

Groeien is volwassen worden,

Kind zijn af

Geen poppen meer om mee te

spelen die je als kind zijn had

Groeien is in het diepe springen

je dromen tegemoet

Maar ook teruggefloten worden,

niet altijd gaat het goed

Groeien is ouder worden

en toch met de tijd mee gaan

van jas verwisselen

als het kouder wordt

Groeien is soms ook terug

maar niet bij af

Jezelf omarmen, het kind

wie jij ooit was

je draagt haar in jou hart,

daar zal ze altijd blijven

Groei (1)

Groei is ontwikkelen

Is stilstaan, loslaten

Niets staat vast

Groei is tijd die tikt

Verscholen achter glas

het pakt je bij de lurven

Slokt soms op en doet pijn

Het verjaart in de jaren

dat je ouder en wijzer word

De  klok die je ooit gekregen heb

meegegeven aan grof vuil

tijd staat nooit stil maar

soms brengt het je terug

in herinnering,

maar ook vooruit

waar de toekomst

nog open ligt

Het regent zonnestralen vandaag!

Ik kleur de wolken roze

teken morgenstond en avondrood

groen rijmt mijn gedachten,

geeft sfeer en ambiance

kleur bloemen in  rood, oranje

geel

de campanula schiet als onkruid

maakt mijn zinnen paars

en minder zwaar

de nacht tint donker, grijs

die lange zwarte nacht na nacht

de nacht die mij niet deren kan

bedenk ik wijs

wolken zwijgen….

Het regent zonnestralen vandaag!

Poëzie in de branding 2017

zeeën van tijd

kiezels van waarde

korrels van hoop

vastgelopen aarde

voetje voor voetje

zucht na zucht

stormen doorstaan

uit oorlog gevlucht

© Joyce Snijders -  Schipper

Dit gedichtje heeft van 23 mei tot 6 juni gehangen in de branding van Bergen aan Zee. Ik was ontzettend vereerd dat  oa mijn gedichtje was gekozen om op de paal in de branding te staan. Ook Corry Nieman, lid van Schrijvenswaard en schrijfvriendin had een prachtig gedicht geschreven waarmee ze een plekje had in het paviljoen van Blooming Beach . Hieronder een impressie.... 

Corry aan het voordragen van haar gedicht

Zal het dan toch?

Zal het dan toch?

In vandaag schuilt er een

Klein sprankje hoop

Zonlicht in het duistere zijn

van mijn gedachten

Bloemen maken me blij, de

lente maakt me blij

Vogels nestelen en ik

nestel mijzelf weer eens in

een positief gedicht

Zal het dan toch ooit weer

eens worden  hoe het was?

Onbevangen  de dag

omarmen zoals vandaag

Enjoy!

"Liefde"

Met het schrijven van dit gedichtje heb ik me laten inspireren door schrijver en kunstenaar Kahlil Gibran en zijn boek Spiegels van de Ziel 

"Liefde"

Wat is dat toch wat men Liefde noemt?

Wat is de bron van dit gegeven,

is zij blind voor de ziende

geschapen door de tijd,

is het een natuurlijk bewegen

tussen daad en gevoel, of is het een

weten,  zo diep, wat niet in woorden

te vangen is

                          

Zijn wij ooit in staat om ons hier aan

over te geven?

Hebben wij niet genoeg

geleerd over haat

en die weg te zetten als verraad

tegen al wat menselijk is

Zorgelijk ook,

een put waarin wij  verdrinken

Wat is dat toch wat men Liefde noemt!

Het is geen jou, geen ik, het is zelfs geen

wij of een ieder voor zich

Is zij een puur en zuiver geweten dat eindigt

met de jeugd wanneer de jaren tellen

Of is Liefde de rust die in het lichaam huist

wanneer men de ziel ontmoet in de

diepte van de eeuwigheid

Winterswitte mijmering

Winterswitte mijmering

Dagen verslijten het verdriet

hoop op lichtere dagen

winterwit teruggekeerd

Ik tel geen jaren meer

De dagen zijn er al overheen

toen is nu niet meer

beter dan voorheen

Bolletjes wringen zich uit

harde grond

zij weten niet van opgeven

nog even en zij staan in volle

bloei, net als voorgaande jaren

ook toen ik het niet zag

Mij niet was opgevallen de

Schoonheid van de natuur

Kou klaart op, maakt plaats

voor warmere lucht

ik wacht niet tot de zon weer

gaat schijnen, verzin geen

smoesjes doe niet meer

aan zelfmedelijden

Het is goed zoals het is

alsof het nooit anders is geweest